Tot Zover

Laatst solliciteerde ik naar de functie van medewerker marketing en communicatie van uitvaartmuseum Tot Zover, gelegen op het terrein van de Nieuwe Oosterbegraafplaats in Amsterdam. Affiniteit met dood als thema, stond er in de vacature. Het functieprofiel en beschrijvingen van de werkzaamheden sloten verder naadloos op mij aan. Schrijven, vormgeven, concepten bedenken om het merk uit te bouwen, aansturen van vrijwilligers en stagiairs, check, check, check, YES! Dus daar haakte ik in de brief enthousiast op in en stuurde links naar mijn online portfolio en diverse blogs en andere schrijfsels van mijn hand. 

Toen ik de brief schreef wilde ik melden dat er kennelijk bij veel werkgevers het beeld bestond dat ik al met één been in het graf stond. En dat dát echt geen betere ‘unique selling proposition’ kon zijn voor mijn toekomstige functie in het museum op de begraafplaats!Ik heb zo mijn pleziertjes door het bedenken van dit soort dingen, maar ben realist genoeg om dat maar niet ten uitvoer te brengen. Waakhond Vinna ligt immers op de loer!Ooit speelde ik met de gedachte om mijn afscheid van Inholland in het café van dit museum te 'vieren'. Een mooie plek, en het leek mij destijds ook een toepasselijke plek met een toepasselijke naam. Tot Zover je 23 jarige dienstverband, ajuus, we hebben je niet meer nodig! Deze associatie bracht mijn herinneringen verder terug naar de tijd van dat afscheid. 

Het was bij Inholland gebruikelijk dat als iemand weggaat, er maximaal 800€ ‘in natura’ is voor een afscheidsetentje met de naaste collega's en een kado ter waarde van max €200. En als ultieme gouden handdruk dus de ww! 

Afscheidsetentjes met collega's zijn gezellig en leuk. Want die collega gaat óf met pensioen, óf heeft elders een nieuwe uitdaging gevonden. De uitdaging die mij destijds wachtte was géén aanleiding voor een feestje. Ik was gewoon BOOS, om het zachtkens uit te drukken. Dus niks gezellig en leuk afscheid, maar WRAAK.
Tot Zover zou figureren in een ludieke wraakactie, ik had mijn speech al bijna klaar. Uiteindelijk besloot ik het niet te doen, ook omdat intimi het een wel al te morbide idee vonden. Ik kon bij het Management Team beargumenteren dat een gedwongen vertrek mij niet in de stemming bracht voor een gezellig en leuk etentje met mijn meest geliefde collega's, zodoende kon ik een afscheidskado uitzoeken dat het gemaximeerde budget van 200€ te boven mocht gaan. Inholland zou immers 800€ ‘besparen’ op mijn ‘feestje’.  Ik had intussen mijn oog laten vallen op een heel mooi en heel duur (binnen het beschikbare budget vallend) horloge. Dát moest het worden. Achterop wilde ik dan de volgende inscriptie: '2015: Tijd om op te stappen'. Het moest wel toepasselijk blijven.
Om in stijl te blijven had ik bedacht dat mijn officiële afscheid het laatste punt in de teamvergadering op een dinsdagmiddag in Diemen zou zijn. Achteloos bijna, zoals het ontslag van 180 Inholland medewerkers ook bijna achteloos werd uitgevoerd. 

Ik had mijzelf daarom maar als agendapunt opgevoerd. Omdat ik al geruime tijd niet meer als docent optrad - om te 'bezuinigen' waren inmiddels vele zzp-ers aangetrokken om het werk van alle boventallige collega's over te nemen - kwam ik pas in de vergadering op het moment dat ik mijn punt mocht maken. Toen kreeg ik, na een afscheidsspeech van het MT, ook Het Horloge. Helaas, de inscriptie was niet mogelijk; te lang. Ik had het laatste woord en dat diende ik gepeperd en krokant (neigend naar aangebrand) met een licht humoristisch sausje op. Had ik toch een beetje mijn wraak. Ach ja, dat waren andere tijden; terug naar de onze.

Helaas werd ik voor de functie van marcom medewerker bij Tot Zover afgewezen met het argument dat anderen beter in het profiel pasten. Jaja, ammehoela. 

Ook bij uitvaartmuseum Tot Zover overheerst waarschijnlijk het beeld dat ik al met één been in het graf sta. Géén USP dus, integendeel. 

Ben ik daardoor terneergeslagen?  Welnee, om de dooie dood niet!
Tot zover, Tot Zover.